Fajah

Maandag kwam het met spanning verwachte bericht, Fajah was geboren. Dus togen we dinsdag naar Apeldoorn om haar te bewonderen. En een wondertje was het, zo klein en fijn maar al zo vol leven. Bij binnenkomst liet ze al duidelijk horen waar ze was en toen we haar even later konden zien en vasthouden was dat weer een onroerend moment. Gewiegd worden in mijn armen vond ze kennelijk fijn, want het huilen stopte. Af en toe leek het of ze haar omgeving al gericht bekeek en na een poosje in mijn armen tilde ze haar hoofdje op en hield dat zeker een minuut omhoog. Sunita en Peter zijn terecht trots op hun dochter en Orpheo op zijn zusje. Toen hij uit school kwam ging hij eerst even snel bij haar kijken voor hij tijd had voor andere dingen. Hij wilde wel graag nog een poosje naar de crossbaan met zijn fiets en daar heeft hij me al zijn kunsten getoond. Toen we terugkwamen waren Aart en Sunita als vanouds aan het bomen en Fajah had inmiddels ontdekt hoe heerlijk het slaapt op de buik van opa. Ze liet zich nergens door storen en werd pas weer wakker toen ze wat wilde drinken. Toen Orpheo naar bed ging kwam voor ons ook de tijd om weer afscheid te nemen. Vol van alle indrukken aanvaardden we de reis terug. Kleinkinderen: wat een feest om dat mee te mogen maken.