We zijn er

Roemenië: Tegen koffietijd zijn we aan de grens. Het is een nogal rommelige grensovergang, maar voor we het land in mogen wordt alles uitgebreid gecontroleerd (paspoorten, autopapieren, het tolvignet, we krijgen zelfs bezoek binnen om in de kastjes te kijken en men vraagt waar we vandaan komen en heen gaan. Iedereen is wel heel vriendelijk en lijkt het meer als een verzetje te zien want er is weinig grensverkeer hier. Voor het tolvignet moet Aart eerst weer terug lopen naar de plaats voor de grenspost om het te kopen (wij dachten dat het na de grens kon). Als alles achter de rug is zoeken we een plekje om koffie te drinken en te tanken. Daarna rijden we door naar Timisoara. Hier is in december 1989 het verzet begonnen dat tot de val van Ceaucescu heeft geleid. We zien de (prachtige) orthodoxe kathedraal waarvoor de studenten uit protest hun kerstliederen stonden te zingen en enkele gedenktekens (voor de slachtoffers tijdens deze revolutie) en een boulevard die daaraan herinneren. Daarna eten we wat en rijden door naar Minis. Daar zijn we aan het eind van de middag (het is hier een uur later dan in Nederland) op camping Route Roemenië. De eigenaar staat ons in een mengelmoesje van Engels en Nederlands te woord en we worden onthaald op koffie bij het inschrijven. We horen veel over de geschiedenis van Roemenië en de streek. De eigenaar is hier geboren en getogen en heeft een Nederlandse vrouw (die momenteel voor haar werk in Nederland is). ‘s Avond genieten we in de piepkleine eetzaal van een traditioneel Roemeens gerecht (Sarmale, gevulde koolbladeren met rijst, gehakt en kruiden) en een glas wijn uit de streek. Als we uitgekletst en gegeten zijn is het al 21.30 uur en aardedonker zodat we de sterrenhemel goed kunnen bewonderen. Vrijdagmorgen gaan we verder, we willen naar het zuidoosten (de Zwarte Zee) maar dat gaan we wel in etappes doen. Deze dag hebben we een mooie route om te rijden. De weg is weliswaar smal (2-baans voor het overgrote deel) maar goed geasfalteerd. Wel schrikken we af en toe van inhaalmanoeuvres van sommige kamikazepiloten, net voor je schieten ze weer hun eigen weghelft op. We rijden langs en door de heuvels en het landschap is afwisselend. We komen door heel veel dorpjes (dat houdt wel een beetje op natuurlijk) maar overal zien we leuke kerkjes, vaak mooi gerestaureerde en fel gekleurde huizen en het leven lijkt hier veel op dat wat we herinneren uit onze jeugd. Mensen zijn te voet op weg, met een gammele fiets (die soms zo vol geladen is dat ze er naast lopen) of paard en wagen. We zien mannen met een zeis aan het werk en hooihopen zoals ze ook vroeger bij ons werden gemaakt. rond 15.00 uur zijn we op de volgende camping die we uitgezocht hebben, we hebben zo’n 255 km afgelegd. Zaterdag vertrekken we weer redelijk vroeg en dat is maar goed ook want het is behoorlijk druk op de weg. Vandaag zien we voor het eerst wat stukjes slechtere weg maar dat is meestal maar een paar honderd meter. We zien de bergen steeds hoger worden en er ligt op de toppen boven 2000 m ook al sneeuw. De camping die we voor vandaag uitgekozen hebben ligt op een bergpas en de laatste 30 km gaan niet echt snel, we moeten flink wat haarspeldbochten door, maar het uitzicht is schitterend. Als we rond 15.00 uur op de camping zijn hebben we geen spijt. De camping ligt op een hoogte van zo’n 1200 m en heet Panorama, een betere naam was niet mogelijk geweest. We wanen ons weer terug in de vijftiger jaren als we in de verte mensen zien hooien met de hooivork. Jammer alleen dat het wat fris is en later gaat regenen, dat bekort de wandeling die we maken wel wat, maar dat is het enige minpuntje. Zondagmorgen vertrekken we rond negenen, we hebben zo’n 360 km te gaan. De eerst 5 km zijn weer flink bochtig maar de weg is verder prima. Dan draaien we de DN 72a op en alle rampverhalen over slechte wegen worden nu bewaarheid. De weg is één en al kuil en we rijden slalommend om alle gaten te ontwijken wat natuurlijk niet helemaal perfect gaat, dus af en toe wordt de inhoud van de kastjes flink opgeschud. Na 35 minuten hebben we nog maar 11 km afgelegd, als dit het gemiddelde van deze dag wordt gaan we het niet halen. Maar gelukkig hebben we dan de meeste ellende gehad en komen we maar weer sporadisch een kort slecht stukje tegen. Onderweg kopen we nog wat fruit, langs veel wegen zitten mensen met hun eigen producten (pruimen, appels, peren, druiven, watermeloenen, enz. We kunnen gelukkig toch pauzeren voor koffie en lunch. Onderweg wemelde het vandaag van de paardjes, gespannen voor die vrij kleine wagentjes waarop van alles vervoerd wordt, zoals de oogst, oud ijzer, de hele familie. Op één karretje was zelfs een autowrak geladen, het lag schuin op een kant tegen de rand aan. Helaas had ik net geen fototoestel bij de hand. We zijn toch nog voor 17.00 uur op de camping. We staan pal aan de Zwarte Zee en het is een heerlijke temperatuur buiten zodat we lekker in het zonnetje thee drinken en daarna weer een wandeling maken. Alleen is de wandeling niet zo boeiend, we lopen langs de weg met voortrazend verkeer en verder alleen campings, hotels, ressorts en een brede smerige berm. Maar een mens kan niet alles hebben. Het geluid van de aanrollende golven is heerlijk rustgevend om tge horen. Maandag doen we boodschappen (we gaan een stukje met een soort buurtbus, op de camping is namelijk niets meer te koop), de was en gaan we lekker badderen in de Zwarte Zee. Het is verrukkelijk weer. Het is niet echt druk meer op de camping, echt naseizoen dus. Dinsdag maken we een wandeling van 8 kilometer naar Mamaia, eerst over het strand en daar verder over de boulevard. Hier is nog volop toeristische activiteit. We onderbreken onze wandeling voor koffie (Scheveningse prijzen) en een broodje (nou ja broodje!!) kebab en betalen hiervoor ongeveer net zoveel als voor 2 koffie. Na nog een heerlijk ijsje nemen we de buurtbus terug en gaan weer lekker de zee in. Daarna genieten we nog, al lezend en theedrinkend, van het lekkere weer.