Naar Trotus Valley

September, 2e week: Woensdag hebben we een relaxdag op de camping. Het lukt eindelijk om op internet te komen (waarschijnlijk waren er steeds teveel mensen online, de camping heeft maar capaciteit voor 15 internetters werd me verteld). De temperatuur is nog steeds heerlijk, we zijn de hele dag buiten. Wel staat er vandaag een fikse wind en als we ‘s middags de zee ingaan voelen we dat goed, we worden haast omgegooid en als je even met je voeten van de bodem bent sta je meteen meters verder. Dus echt zwemmen is er niet bij. We kunnen ook niet op het strand liggen, de wind zorgt voor een zandstorm. Donderdagmorgen is het behoorlijk bewolkt, we vertrekken daarom vroeg noordwaarts naar Tulcea, die weg is goed berijdbaar maar niet erg boeiend, vandaar gaan we westwaarts naar Braila., dit is een prachtig traject, een rijk geschakeerd natuurgebied met hoge duinen (sommige terrasvormig, heel apart), moerassen, enorme waterplassen, sommige stukken met bomen en grassen en andere planten begroeid, afgewisseld met landbouwgronden. De weg stijgt en daalt en kronkelt en af en toe rijden we door een dorpje of stadje maar het verveelt geen moment. Dan komen we vlakbij Braila en daar moeten we met een (volgens de route-omschrijving grote) pont de Donau over. We worden vlakbij de pont een zandweggetje op gedirigeerd en moeten bij een loketje een kaartje kopen. Daarna mogen we een stukje verder rijden en we worden dan even terzijde van het weggetje stil gezet. We kunnen nu de pont zien, personenauto’s komen langs ons rijden, worden via een smalle brug een ponton op gestuurd en dan moeten ze de pont op rijden en de eerst 6 auto’s moeten dwars gaan staan (iedere auto moet dus heen en weer steken op aanwijzingen van de bemanning), daarna mogen er 4 auto’s recht naar voren rijden, daar weer een rij van 4 achter, dan 2 bestelauto’s en een personenauto daarachter en als laatste wij in het overgebleven gaatje ertussen. We moeten de spiegels inklappen om het bruggetje over te komen en de ruimte op de pont is nu volledig gevuld met 18 auto‘s, en nog een drietal fietsers op een uithoekje. Het is een heel bijzonder pontje, een duwbootje aan de zijkant manoeuvreert ons de Donau over. Aan de overkant worden we weer bij een ponton afgemeerd en de 2 personenauto’s recht voor ons mogen er als eerste af en daarna wij, ook hier weer over een smal bruggetje. Het is geen snelle verbinding, maar voor ons wel een spectaculaire en dat voor omgerekend € 7,50. Omdat we voor we naar de camping gaan boodschappen willen doen bij een redelijke supermarkt volgen we niet de route-aanwijzingen maar de borden Carrefour. We rijden dwars door de stad, België is er niets bij. Ook hier kasseien verrijkt met wat gaten, hobbels en tramrails. Gelukkig vinden we de supermarkt zonder problemen en daarna is het nog maar een paar kilometer naar de camping. Die heeft niet veel meer te bieden dan een plaats en stroom, maar vooruit, we zijn letterlijk van de straat. We wandelen nog wat en als we weer terug zijn op de camping ontmoeten we een ander koppel dat op weg is naar hetzelfde doel als wij. Donderdag zijn we ook weer redelijk vroeg op weg, we hebben zo’n 230 km te gaan voor we op de camping zijn van Julia en Nicolai waar we geboekt hebben voor een arrangement. De reis verloopt voorspoedig en we zijn rond 14.00 uur op camping Trotus Valley (de Trotus is een riviertje). De camping is makkelijk te vinden want Nicolai heeft ook een caravanbedrijf waar hij verkoopt, onderhoud pleegt en repareert. We worden allerhartelijkst welkom geheten door Julia en uitgenodigd voor een aperitief om 18.00 uur. Aart heeft problemen met het kabeltje van de tv en ook daar kan wat aan gedaan worden. Helaas is het nogal bewolkt, maar we gaan toch een eindje wandelen richting het stadje verderop. We zijn net op weg als het zachtjes gaat regenen. We lopen nog door en zoeken noten bij een boom langs de weg maar dan wordt de regen zo erg dat we maar terug gaan. Aan het eind van de middag blijkt de monteur die het snoertje zou repareren weggegaan te zijn en er is niets gerepareerd want hij kon het aansluitstuk niet open krijgen. Nu valt Aart haast van z’n stoel, zelfs hij kon het open krijgen en hij laat dat aan Julia zien, die daarop de monteur onmiddellijk belt om hem terug te roepen. Intussen drinken wij bij Julia in de kantine gezellig een borrel en horen prachtige verhalen over hun tijd in Nederland en hun wedervaren daarna. Later komt de monteur inderdaad terug en last het kapotte draadje maar dan blijkt er nog een veertje kwijt te zijn en na lang zoeken wordt er een vervangend veertje gevonden, dus Aart blij, hij kan weer tv kijken. Zaterdagmorgen schijnt het zonnetje en na het ontbijt is het tijd voor een was, gelukkig kunnen we nu gebruik maken van een was- en een droogautomaat, zodat ons beddengoed in een paar uurtjes weer fris en droog is. ’s Middags komt Nicolai terug uit Nederland met materialen en caravans voor zijn handel. Hij moet even naar de stad en wij kunnen meerijden om boodschappen te doen in Comanesti. We lopen door het centrum, zien de kapsalon in aanbouw die Julia gaat runnen, doen boodschappen op een soort overdekte markt en in de supermarkt en drinken nog wat op een terras. Daarna komt Julia ons ophalen en met haar bezoeken we nog een andere supermarkt. Terug op de camping blijken er inmiddels 2 andere campers bijgekomen die ook meedoen aan het arrangement. We kletsen wat,eten en om 19.30 is er een gezamenlijke borrel op het overdekte terras. We krijgen allemaal een glaasje palinka (pruimenlikeur), Julia heeft nog wat mededelingen over het arrangement en Nicolai vertelt sappige verhalen over zijn wedervaren om in Nederland te komen en werk te vinden. Veel anekdotes over het bedrijf waar hij werkte oogsten bijval, we kennen allemaal wel iemand uit zijn verhalen. Het is reuze gezellig en dat belooft veel goeds voor de komende dagen. Zondag is het een echte “zon”dag en we kunnen de hele dag buiten zitten. We wandelen, kletsen, lezen en ‘s avonds gaan we uit eten. Maandag begint al weer met prachtig weer, ontbijten, koffiedrinken, lunchen, alles lekker buiten. ‘s Middags zijn we het luieren een beetje moe en gaan op stap. We wandelen nu naar Comanesti (zo’n 5 km) en daar lopen we weer even over de markt. We zien achter de markt een heel aparte kerk. Deze is volledig van hout en de buitenkant doet denken aan schubben. Er staat een schutting omheen met een prachtige poort vol houtsnijwerk. Ik loop de poort binnen en zie dat er gebouwd (of gerestaureerd) wordt. Een meneer in overall en met een stofkapje aan zijn gezicht bungelend, wenkt dat we verder mogen komen. Hij nodigt ons met gebaren binnen, hij spreekt alleen Roemeens. Hij wijst op het prachtige houtsnijwerk aan pilaren en trapleuningen en wijst op zichzelf, dat maakt hij. Even later roept hij er een collega bij die een paar woorden Engels spreekt en die ons mee naar boven neemt. Hij vraagt ons of we katholiek of protestant zijn en vertelt dat deze kerk orthodox is maar de vraag hoe oud de kerk is snapt hij niet, hij blijft herhalen “orthodox”. Helemaal boven hang een klok in de toren en we hebben een mooi uitzicht over de stad, de markt vlakbij, de rivier en de bergen in de verte. Dan komt er nog een (jonge) collega naar boven die ons de hand schudt en wil weten waar we vandaan komen. We denken dat hij Engels spreekt maar dat is niet zo, wel leidt hij ons op alle verdiepingen rond en voert toneelstukjes op om duidelijk te maken waar de vrouwen bidden, waar de mannen, waar het koor staat, waar de priester. Hij maakt ook een gebaar van een foto maken van ons, helaas, het toestel ligt in de camper. Als we beneden komen staan er twee borden met een stuk watermeloen en de eerdere collega wil ons dat aanbieden maar onze gids maakt met een gebaar duidelijk dat we hem eerst naar binnen moeten volgen. Daar staat een tafel met iconen, een offerblok en nog wat andere voorwerpen. Hij laat ons blaadjes zien die doen denken aan bestellijstjes. Op het ene staat een onbegrijpelijke tekst, op het 2e staat mortii. Uit zijn uitleg begrijpen we dat we op het eerste onze namen moeten schrijven en op het 2e de namen van overleden dierbaren. Als we dat gedaan hebben blijkt dat het de bedoeling is dat de blaadjes in de offerkist gaan vergezeld van wat geld. Daarna worden we naar de tafel buiten gebracht en krijgen we de watermeloen aangeboden, heerlijk om onze dorst te lessen. We krijgen ook nog een bos bloemen en tenslotte mogen we nog een soort kelderverdieping zien die als kerkruimte wordt gebruikt en de toneelstukjes worden nogmaals opgevoerd. We nemen hartelijk afscheid van onze gastheren. We zien in de stad nog medekampeerders die op Julia wachten die hen op komt halen, zij nemen de bloemen voor ons mee, zodat ze misschien nog enigszins bruikbaar op de camping komen. We doen nog een boodschap en na een sanitaire stop wandelen we ook weer terug. Na de thee is het tijd voor het happy hour. Er wordt heel wat afgekletst en gelachen (inmiddels zijn we met 4 koppels) en nemen we het programma voor dinsdag door. Om 9.00 uur rijden we dinsdag richting Comanesti. We parkeren vlakbij de houten kerk waar we gisteren binnen zijn geweest en gaan er een bezoekje brengen. Zo kan ik dus de ontbrekende plaatjes schieten bij mijn verhaal. Het is een kerkelijke feestdag en daarom is er ook een viering. Maar eerst klimmen we weer naar boven en als we op de toren staan begint ineens de klok te luiden om de gelovigen op te roepen voor de dienst. Dat is wel even schrikken als je er vlak naast staat. Beneden in de kerkzaal kijken we een poosje toe hoe de viering verloopt. Er wordt gezongen en men wacht in een lange rij, steekt een kaarsje aan en geeft dat af aan de priester die het ergens achter zich neerzet. Hierna gaan we naar de markt en daarna naar de koffie. Dan rijden we weer een stukje naar een park buiten het centrum, daar is een soort streekmuseum in een prachtig landhuis. We zien jachttrofeeën, oude werktuigen en klederdrachten. De gids en Julia vertellen veel wetenswaardigheden en de gids doet zelfs voor hoe voor een huwelijk vroeger de buren al zingend werden uitgenodigd. Hierna gaan we terug naar Trotus Valley waar we een paar uurtjes pauze hebben. Na de lunch gaan we weer op pad. We rijden naar een leerfabriekje vlakbij. Daar worden met leer prachtige decoraties gemaakt maar bijvoorbeeld ook maskers die we in Venetië voor vele euro’s te koop hebben gezien. Hier kosten ze maar een fractie van dat bedrag. We zijn na een tijdje wel blij weer buiten te staan want de solutielucht maakt ons een beetje high. De rest van de middag zijn we vrij. Om 17.30 uur verzamelen we weer en onder het genot van een drankje mogen we in de (buiten)keuken kijken hoe de goulash bereid wordt. Hierna gaan we genieten van de lekkere voorgerechtjes die klaar staan, onder andere een heerlijke pasta van aubergines die Julia zelf gemaakt heeft. De goulash is ook heerlijk en daarna krijgen we nog koffie met een heerlijk stuk Roemeense feestcake (doet aan brioche denken) met peer en chocola erin, mmmm. Verzadigd gaan we weer naar onze onderkomens terug. We worden hier heerlijk verwend.