een spannende tocht

28-04-08 ‘s Morgens als we willen vertrekken blijkt de terreinwagen die de caravan naar beneden zou brengen, weg te zijn, het zal een uurtje duren voor hij terugkeert maar volgens de man met wie afgerekend wordt is de weg naar beneden met de caravan “easy to do”. Het is inderdaad minder erg dan het leek, rustig in de 1e versnelling naar beneden gaat prima. We trekken weer verder langs de kust, links van ons zien we bergen met sneeuw; de Picos de Europa. Verderop wordt het landschap veel lieflijker, links en rechts met veel groen begroeide heuvels waarop groepjes huizen uitgestrooid lijken, soms zien we ineens weer even de zee. De weg is ook perfect, we genieten, hier wilen we nog wel eens terugkomen. Bij Gijon buigen we van de kust af, richting Oviedo. Bij Cornellana gaan we verder zuidwaarts langs een veel kleinere weg en ineens zijn er ook een paar picknickplaatsen. Het weer is wat wisselend: zon, wolken, regen, zon. Vanaf Belmonte wordt de weg gereconstrueerd, 16 km lang rijden we op weggeschraapte asfalt, aangestampte aarde en losse steenslag. Bovendien zijn er overal kuilen en om de haverklap wegversmallingen met rode lichten. Dit kleine stukje kost veel tijd (zeker 3 kwartier) en we zijn blij als we er voorbij zijn. Maar helaas, een poosje later zien we weer bergen met sneeuw voor ons, de Montes de León. De weg begint te stijgen en het wordt steeds heiiger. Dan staan er ineens 2.40m hoge gele stokken langs de weg (wegmarkering bij sneeuw) en het blijkt dat we over een bergpas moeten, de puerto de Somiedo, 1486m hoog, deze weg schiet dus ook niet op. Terwijl ik een foto maakt van Jaap en Annie op de col valt er natte sneeuw terwijl er een fel zonnetje in mijn lens schijnt. Daarna gaat de weg weer naar beneden, hier is het landschap erg ruig. Als we beneden zijn gaan we de Rio Sil (rivier) volgen en de hellingen worden weer mooi om te zien. Het laatste stuk gaan we over een snelweg richting Villafranca del Bierzo. Onderweg doen we nog boodschappen. In het plaatsje aangekomen zoeken we naar de beloofde borden naar de camping, nergens een aanwijzing te vinden. We rijden door kruip door/ sluip door straatjes, steeds is het weer een verrassing dat de caravan er ook doorheen past. Op een pleintje komt een agente naar ons toe. In het Spaans probeert ze de weg uit te leggen, ze gaat steeds langzamer en goed articulerend spreken, maar helaas helpt dat niet. We snappen al wel dat we terug moeten naar de weg waar we afkwamen. Tenslotte neemt ze me mee naar het informatiebureau, volgens haar spreekt iemand daar Anglais perfectemento (of zoiets). Op een kaartje krijg ik daar uitgetekend hoe we moeten rijden (het Engels is ongeveer eind groep 8) en we gaan weer verder. We belanden in de rimboe en nog tweemaal worden we verder geholpen (handen en voeten en Frans doen wonderen) voor we de camping vinden. Inmiddels is het 19.30 uur. We worden zeer vriendelijk ontvangen maar de camping ziet er wat verwaarloosd uit. Het gras staat bijna kniehoog en het terrein is nogal ongelijk maar we zijn blij dat we er zijn. Jaap (heeft tot nu toe alles gereden) heeft zijn vuurdoop wat betreft rijden in de bergen met de caravan wel gehad, zelfs Annie nam haar petje voor hem af.
29-04-08 Eerst lijkt het erop dat we hulp nodig zullen hebben om de caravan weer op de weg te krijgen, handkracht en mover schieten tekort, maar nu kan Aart weer even bewijzen een zeer ervaren caravantrekker te zijn, hij manoeuvreert de auto zo dat er aangehaakt kan worden en dan is het zo gepiept. We rijden over de N 120, het landschap is zeer afwisselend. Vaak zien we de rivier de Sil, soms op gelijke hoogte en soms rijden we er hoog boven (zo‘n 360 m), het is een plaatje om te zien. Helaas is er nergens een plekje om te stoppen voor een foto. Vanaf Orense is er weer een snelweg en om 14.25 uur rijden we over de rivier de Minno Portugal binnen. Inmiddels is het droog en zonnig geworden. We blijven de rivier volgen, richting de kust en 20 minuten later zijn we bij de Fiatgarage in Caminha (onze snelheidsmeter is nog steeds niet gerepareerd). De garage is dicht en als ik loop te zoeken naar een bord met openingstijden gebaart een passant : twee, ik weet niet wat hij bedoelt, gaat de garage pas over 2 uur open? Hij laat me zijn horloge zien, kwart voor twee, en dan valt het kwartje, natuurlijk, er is een uur tijdsverschil (dat wist ik wel maar was het even vergeten). We drinken even een kopje thee en dan is de garage open en wordt de auto direct bekeken. Ze zijn er snel uit: het is de elektronica en daarvoor moet een onderdeel uit Italië komen, dat duurt 2 weken. Maar dankzij een receptionist die met Aart in het Frans van gedachten wisselt wordt geregeld dat we over 2 weken in Faro (het uiterste zuiden van Portugal) geholpen zullen worden. Daarna rijden we verder Caminha in, langs de rivier tot aan de monding in zee. Daar gaan we het bos in en de camping ligt daar vlak aan zee in het bos. We zijn er om 15.10 uur (Portugese tijd). Eerst drinken we thee en maken een wandelingetje. Daarna is het hoog tijd voor een was. Helaas betrekt de lucht dan weer, maar gelukkig hebben we een luifel zodat we toch nog droog zitten.